Այսօր խորհրդարանում «7օր»–ի թղթակցի հարցերին է պատասխանել ՀՀ սպորտի և երիտասարդության հարցերի նախարար Յուրի Վարդանյանը

–Նախարարություն Սերժ Սարգսյանի այցելությունից և հայտարարություններից հետո նախարարության աշխատակիցների վերաբերմունքը ձեր հանդեպ փոխվե՞լ է, մինչև այդ «լավ աչքով» չէի՞ն նայում։

–Միշտ էլ դրական է եղել, էս պահին՝ առավել ևս դրական է։

–Էդ դեպքում ինչո՞ւ Սերժ Սարգսյանը եկավ և ձեր «թասիբին կանգնեց»։

–Չհասկացա, ի՞նչ է նշանակում «թասիբին կանգնեց»։

–Դե, ասում էր՝ էս մարդուն չեք տանում, դպրոցներում չեք պտտեցնում՝ որպես կենդանի լեգենդի։ Այսինքն, նրանց կողմից թերացումներ են եղել։

–Դե, թերացումներ...հիմնական խոսքն ուղղված էր փոխնախարարներին, աշխատակազմին, բայց առաջին հերթին ես դա վերցնում եմ իմ վրա, որովհետև ես պիտի նախաձեռնություն հանդես բերեի, գնայի դպրոցներ։ Բայց իրականում ինֆորմացիան լավ չի հասել նախագահին։ Մենք գնացել ենք՝ ինչքան որ կարողացել ենք էս կարճ ժամանակահատվածում, շրջել ենք։ Պարզապես ես իմ կողքը լրագրողներին չեմ տանում, որ ցույց տամ՝ ի տարբերություն շատ ուրիշ մարդկանց, որ չեղած բանը ուզում են եսիմ ինչ դարձնեն։ Ես էդպիսի բան չունեմ, 30 տարի առաջ էնքան են իմ մասին խոսել, ես էսօր դրա կարիքը չունեմ, որ գնամ, ցույց տամ։ Նախագահն էլ ասում է՝ չէ՛, որ գնում ես, անպայման պիտի լրատվականին տանես ու հանրությանը ներկայացնես քո աշխատանքը։

–Մեկ հարց տամ, բայց հորդորում եմ չվիրավորվել։

–Կվիրավորվեմ հաստատ։

–Այդուհանդերձ, հարցնեմ։ Եթե լեգենդը սեփական որդու համար օրինակ չի կարողացել ծառայել, մի ամբողջ երիտասարդության համար ինչպե՞ս պետք է օրինակ ծառայի։

–Այսինքն, ի՞նչ է նշանակել, որ չեմ կարողացել օրինակ ծառայել։ Եթե ես անընդհատ զբաղված եմ եղել, 16 տարի Ամերիկայում եմ եղել, էդ Ամերիկայում գիտեք՝ 13 տարեկանից էնտեղ էդ գործերով զբաղվում են դպրոցներում, ես էլ ամբողջ ժամանակ զբաղված եմ եղել և՛ հասարակական, և՛ քաղաքական գործերով, ես էլ էդ ուղղությամբ ընդհանրապես շատ փակ մարդ եմ, որ իմ կյանքի մեջ մինչև առ էսօր ես չեմ տեսել, էս չգիտեմ՝ էդ մարիխուանան իրանից ինչ ա նշանակում, ես ո՞նց կարող էի ուշադիր լինեի, եթե իմ կյանքում չի եղել նման բան։ Եթե էդ ճանապարհն անցած լինեի, իհարկե, ուշադիր կլինեի, որ իմ էրեխեն չընգներ էդ...սխալ գործերով չզբաղվեր։ Բայց իրականում վրիպում եղավ, և ես ընդունում եմ, որ սխալվել եմ։ Ես պետք է ավելի ուշադիր լինեի։ Բա, ի տարբերություն նրա, ինչի՞ մյուս երկու տղաներս չընգան։ Էդ մի չարիք է, որ յուրաքանչյուրին կարող է գա, կպնի։ Բայց նաև ուրախ եմ նրա համար, որ էն, ինչ որ եղավ և հատկապես նրա համար, որ իմ տղան էսօր հասկացել է, և, ամենակարևոր բանն եմ ասում, ուզում եմ ըմբռնումով մոտենաք, որ, բացի ծխելուց, ուրիշ ո՛րևիցե մի բան չի եղել իրա մեջ։ Հլը մի բան էլ կավելացնեմ՝ նաև եղել է ցավազրկիչ, էն, ինչ որ ապտեկայում վաճառում են։ Ոչ էլ դրսից է բերած եղել, էստեղ է ինքը ձեռք բերել։ Իմ համար ծանր է, ինչքանո՞վ է հաճելի, որ էդ բանը հիշացնում եք։

–Դե հենց դա եմ ասում՝ երիտասարդ սերնդի մոտ որքանո՞վ կարող եք վստահություն վայելել այդքանից հետո։

–Իմ կապը ո՞րն է, որ ինձ չպիտի վստահի։ Ես ասեցի, չէ, որտեղից է եկել դա։ Ես եթե փորձառություն ունենայի, փողոցային լինեի ու ոչ սպորտսմեն ու էդ գործերով էլ զբաղված, ես ընենց կնկատեի, ավելի լավ, քան որևէ մեկը։ Բայց ես էդ բաներից անտեղյակ մարդ եմ, ասում եմ՝ առ էսօր չեմ տեսել էդ։ Իրան եմ ասել՝ մի հատ բեր, աչքովս տեսնեմ, հասկանամ, թե էդ անտերն ինչ ա իրանից նշանակում։

–Եթե այդքան ծանոթ չեք, վստա՞հ եք, որ ձեր մյուս երկու որդիներն էլ որևէ առնչություն չունեն թմրանյութի հետ։

–Դուք արդեն իսկապես ինձ զայրացնում եք։ Էդ ընդհանուր մնում է մի քանի ամիս, ես իրենց ամիսը մեկ, ամիսը երկու անգամ տանում եմ հիվանդանոց, իրանց արյունը և մեզը անալիզի։ Չեմ էլ ամաչում, ու մաքուր է։

Հարցազրույցը վարեց Արեգնազ Մանուկյանը