Ինչքան ինձ հիշում եմ՝ սիրել եմ Երևանը ոչ միայն նրա համար որ երևանցի եմ, այլ նաև այն պատճառով, որ Երևանը համուհոտ ունի: Ես հենց այդ համուհոտն եմ սիրում: Դա հենց երևանցիների համուհոտն է, հասկանալի լեզվով ասած՝ «քաղաքի տղու» համուհոտը: Շատերս ենք ճանաչել ու այսօր էլ գիտենք «քաղաքի տղեք», որոնցից շատերը միայն պատիվ են բերում մեր սիրելի Երևանին: Այդպես միշտ է եղել:

Մի ժամանակ իմ սերնդակից շատ երիտասարդների համար իսկական «քաղաքի տղու» կերպար էր բավականին հայտնի Գեղամյանը Արտաշես: Ասեմ՝ անգամ ժամանակին կարգին էլ «քաղաքի տղա» էր Մամիկոնիչը, այս բառի բազմաթիվ իմաստներով: Իսկ հիմա․․․ Տարիների հեռվից հիշում եմ ու չեմ հավատում, որ Գեղամյան Արտաշեսը ծախվել է մի իսկական էժանագին ծախու մարմնավաճառի պես, հանուն կերակրատաշտակի մոտ տեղ ունենալու՝ դարձել է անձնական օգտագործման․․․ ափսոս, որ չեմ կարող ինձ թույլ տալ օգտագործել երևանյան լեքսիկոնից նրան շատ բնորոշող այդ բառը: Թող յուրաքանչյուրն իր ցանկությամբ բառ օգտագործի իմ դրած բազմակետերի փոխարեն:

Շատ եմ ցավում, որ լավ, իսկական «քաղաքի տղաների» ու թոռների տեր Գեղամյանը, ում տարիներ առաջ մենք շատերս մեզ ավագ ընկեր էինք համարում, այսօր վարկաբեկում է ոչ միայն իրեն, այլ նաև այն արժեքները, որոնց համար մենք՝ երևանցիներս, սիրում ենք գլուխ գովել՝ թասի՛բ, թասի՛բ ունեցի, տնաշեն, վաղը, մյուս օր ձեր ժառանգների աչքերի մեջ նայել կա, սրունդներին պատասխան տալ կա․․․

Հովհաննես Բաբայանի ֆեյսբուքյան էջից