Մարդիկ, ովքեր ամեն քայլափոխի հայտարարում են, թե Սերժ Սարգսյանի ու Ռոբերտ Քոչարյանի միջև ոչ մի էական տարբերություն չկա, ու թե նրանք երկուսն էլ նույն խաղն են խաղում` ժողովրդին մոլորեցնելով, կամ տրամաբանության հետ լուրջ խնդիրներ ունեն, կամ էլ ուղղակի ցանկանում են հասարակությանը մոլորեցնել:
Բացատրեմ: Ռոբերտ Քոչարյանի օրոք Հայաստանում տարեցտարի գրանցվում էր տնտեսական աճ, մարդկանց կենսամակարդակն ահակին բարձրացել էր, արտագաղթի տեմպերը նվազել էին ու նույնիսկ որոշակի չափով ներգաղթ է գրանցվել, միջազգային ասպարեզում Հայաստանին հարգանքով էին վերաբերվում ու հաշվի էին նստում մեր կարծիքի հետ…
Սակայն Սերժ Սարգսյանի նախագահության այս 6 տարիների ընթացքում ամեն ինչ գլխիվայր շրջվեց: Երկրի տնտեսությունը բառիս բուն իմաստով մահամերձ է, արտաքին պարտքը եռապատկվել է` հասնելով 4,5 միլիարդ դոլարի, միևնույն ժամանակ, աղքատ բնակչույթան թիվը անցնում է 30 տոկոսից, 2008-ից այս կողմ, միայն պաշտոնական տվյալներով, արտագաղթել է երկրի ողջ բնակչության 10 տոկոսը, անխտիր բոլոր ոլորտներում օրեցօր անկում է գրանցվում… Դե, իսկ միջազգային հանրության` մեր հանդեպ ունեցած արհամարհական վերաբերմունքին մենք ևս մեկ անգամ ականատես եղանք օրեր առաջ Աստանայում:
Իսկ Քոչարյանի և Սարգսյանի միջև գոյություն ունեցող ֆունդամենտալ տարբերության ամենավառ ապացույցը Լեռնային Ղարաբաղի հանդեպ նրանց ունեցած լրիվ հակառակ, կարելի է ասել, իրար բացառող պատկերացումներն են: Ռոբերտ Քոչարյանի պատկերացումներով` Լեռնային Ղարաբաղը Հայաստանի անբաժանելի մաս է կազմում, մինչդեռ Սերժ Սարգսյանի պատկերացումներով՝ Ղարաբաղը Հայաստանի մաս չի կազմում:
Միանշանակ ճիշտ են Մոնթեի այն խոսքերը, որ «եթե մենք կորցնենք Արցախը, ապա կթերթենք Հայոց պատմության վերջին էջը»: Իսկ Սերժ Սարգսյանի` աթոռին մնալու ամեն մի օրն ավելի ու ավելի է մեզ մոտեցնում Արցախի կորստին: Թույլ կտանք մենք նման բան, թե ոչ` կախված է մեզանից ու մեր հետագա գործողություններից:

Արմինե Ամիրյան