Ես, ճիշտն ասած, չէի ուզում ելույթ ունենայի, բայց ոնց տեսա՝ էլի աշխարհը խառնվել ա իրար։ Հի՛, հի՛, հի՛։

Ստեղ շատ լավ ա, սաղս սիրուն բառեր ասում ենք, դատապարտում ենք ահաբեկիչներին, ասում ենք, որ բռնությունն լավ բան չի (իրոք, լավ բան չի բռնությունն), քննադատում ենք ազատ խոսքի ճնշումը, փիս–փիս բաներ ենք ասում մարդասպանների հասցեին, բայց մեկս չի ասում, թե որդի՞ց ա սկսում էս ամեն ինչը։

Սաղ աշխարհը շատ լավ բաներ ա ասում։ Մենք ասում ինք, որ լրագրողն կամ ծաղրանկարիչն իրավունք չունի ուրիշի տերտերին կամ վոժդին քֆուր տա, կամ ծաղրանկար նկարի։ Բայց նույն մարդիկ չեն ուզում տենան, որ սաղ աշխարհի դեմ «Charlie Hebdo» պարբերականն դրե ու տռաս ա հանե ալամ աշխարհի մուսուլմանների կուսակցության ղեկավար Մուհամմեդին։ Համարյա քֆուր են տվե Մուհամմեդին։ Ու մեկդ ձեն չհանեց։

Այ, եթե մենք սպանեինք էն 12 հոգուն, էլ ահաբեկիչները չէին գա ու գյուլլի էդ նագլի ծաղրանկարիչներին։

Այ, եթե մենք կանչեինք էդ ժուռնալի խմբագրին ու ասեինք, թե ինչ գործ ունես խալխի տերտերի հետ, ապա ըսենց բան չէր ըլնի։ Էլի ես ու Շմայսն ծաղրանկարեինք, ջայնամ, բայց դուք ի՞նչ գործ ունեիք Մուհամմեդ ձյաձյայի հետ, որ սաղ աշխարհի դեմ կայնում ծաղրաքֆրտում եք։

Ախր, ա՛յ խմբագիր, դու կուլտուրական մարդ, ինչի՞ ես ծաղրանկար–մաղրանկար դնում քո թերթում տպում։ Բա որ տպում իք, չէի՞ք մտածում, որ խալխն էլ կարա ձեզ տպի։ Տպի գետնին։ Դուք քանի՞ գլուխ ունեք, որ Մուհամմեդին մեր քրֆեք ծաղրանկարի միջոցով (սաղ ասում ին, թե տիրոջ մեր եք քրֆե, բայց էդ արդեն էական չի)։ Հիմա էլ գյուլլվել եք, սաղ աշխարհին հանել եք ոտի։ Բա էլա՞վ։ Տհենց ո՞նց կըլի։ Ծաղրանկարելը որ գիտեք, գյուլլվելն էլ իմացեք։ Բա՛։

«Charlie Hebdo»–ն թող ասեր, որ Մուհամմեդը լավ չի քարոզում, լավ չի աշխատում, բայց ի՞նչ կարիք կա դնել ու մի հանգի ծաղրանկարել։ Խի՞ Մուհամմեդն էդ տղեն ա, որ դնեք սաղ աշխարհի առաջ կայֆեր բռնեք վրեն։

Մեր բոլորիս սխալն ա, որ մեր մեջ էդքան տղամարդկություն չկար, որ ծաղրանկարելու համար մենք գյուլլեինք էդ 12 հոգուն, այլ ոչ թե թողայինք, որ թասիբով արաբ խոպանչիները գային Փարիզ ու իրենց պարտքը կատարեին։ Բա որ քֆուր իք տալի, չէի՞ք մտածում, որ մի երկու արաբ կգա ու կտա ձեր բերնին հենց Մուհամմեդի մոմենտով։

Այս սենց մենք ոչ մի բանը գլխից չենք խոսում կամ բռնում։ Մինակ ասում ենք՝ գիտես ինչ, բռնություն ա իլե, սպանություն ա իլե։ Բայց չենք ասում, թե խի ա իլե։ Ու շատ վատ ա, որ էդի չենք ասում։

Դե թող հիմա քընընեն, բայց մենք էլ հո մեզի էշի տեղ չե՞նք դնելու, երբ որ գիտենք, թե ինչն ա պատճառը, ու համարում ենք, որ էսի դեմոկրատիայա, մարդու ազատություն՝ ով ինչ ուզում ա՝ կարա նկարի ու խոսա։ Դե, եթե տենցա ա, ով ուզում ա՝ թող գա մի հատ ես իրան ծաղրանկարեմ, ջայնամ արեք՝ ընձի գյուլլեք։ Կըլնի՞ տենց։ Էսի եղավ դեմոկրատիա՞, միգրանտների իրավունքնե՞ր...

Հիմա սպանվել եք, ասում եք՝ թող ահաբեկիչները պատասխան տան։ Ընչի՞ պատասխան տան։ Ծաղրանկարիչները Մուհամմեդին կպել են, թող իրանք էլ պատասխան տան։ Այ ճիշտը տենց կեղնի։ Կարգ ու կանոն պըտի՞ ըլնի վերջիվերջով, թե՞ չէ։

Մի բան էլ ասեմ. ամոթ ա, որ ահաբեկիչ կեղի կամ խոպանչի կեղի, իրանք ավելի թասիբով ու նամուսով դուրս եկան, քան սաղս։ Մեկս չհելավ ասեր՝ դե գնացեք, ես ձեր սենց ընենցն, ու գյուլլեր էդ ծաղրանկարիչներին։

Իսկականից սիրտս ցավում ա։ Ընչի՞ եք քաղաքականացնում էս սպանությունները։ Սաղս էլ մարդ ենք, մի օր իրար հետ կխմենք, մի օր կնկարենք, մի օր իրար կգյուլլենք ու հետո կբարիշենք։ Ինչի՞ մասին ա խոսքը։ Էքուց Աստված չանի՝ պատերազմ էղավ, սաղս էլի իրար հետ ենք ըլնելու։ Խի՞ եք մի քանի հոգու սպանությունն քաղաքականացնում։

Նենց որ, դուք էս ամեն ինչի հետ գործ չունեք։ Մենք հընգերներով, աքսակալներով կհավքվենք ու էս հարցին լուծում կտանք։ Կտենանք, թե ով ա ճիշտն ու սխալը։ Երանոսյան Լյովային էլ հանգիստ թողեք։ Ինքը մանկուց սիրել ա ականջ ուտել։ Հիմա էլ կռված տղայա, ականջ ա տենում՝ խելքը թռցնում ա։ Լավ, էսի շեղվա...

Շնորհակալություն ելույթի համար։ Էլի ժամանակ ունե՞մ։ Մարգո, արի շարունակի։ Հի՛, հի՛, հի՛, բոլ ա։

«7 օրի»՝ ահաբեկչության դեմ պայքարի բաժին

Սարոյանի չարտասանած մտքերն էկրանին հանձնեց Կարեն Հակոբջանյանը