Շարունակելով համահայկական ուղեւորությունը' Նախագահ Սերժ Սարգսյանը  հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորման գործընթացի եւ նախաստորագրված արձանագրությունների շուրջ ծավալված քննարկումների համատեքստում հոկտեմբերի 4-ին Լոս Անջելեսի «Հիլթոն» հյուրանոցի սրահում հանդիպում է ունեցել ԱՄՆ-ի Արեւմտյան ափի եւ Լատինական Ամերիկայի երկրների հայաշատ համայնքների ազգային տարբեր կազմակերպությունների ու կառույցների ներկայացուցիչների հետ:

Ինչպես եւ համահայկական ուղեւորության ընթացքում տեղի ունեցած մյուս հանդիպումների ժամանակ, Հանրապետության Նախագահը հանդես է եկել բացման խոսքով, որտեղ հանգամանորեն անդրադարձել է հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորման գործընթացին եւ նախաստորագրված արձանագրություններին, փաստաթղթերի ընձեռած հնարավորություններին, առկա հիմնական մտահոգություններին, լսել հանդիպման մասնակիցների տեսակետները խնդրի վերաբերյալ, պատասխանել նրանց հարցերին:

Հանդիպման մասնակիցները ողջունել են Հանրապետության Նախագահի նախաձեռնությունը' համազգային նշանակության այս խնդրի վերաբերյալ լսելու Սփյուռքի մեր հայրենակիցների կարծիքը եւ առաջին ձեռքից ստանալու տեղեկություններ գործընթացի մասին: Կարեւորվել է Հանրապետության Նախագահի կողմից տրվող տեղեկությունների ու տեսակետների պատշաճ փոխանցումը հանդիպմանը մասնակից կազմակերպությունների անդամներին եւ Սփյուռքի մեր բոլոր քույրերին ու եղբայրներին:

Նախագահ Սարգսյանը' խոսելով հայ-թուրքական քաղաքական երկխոսության մասին, նշել է, որ Թուրքիայի հետ բանակցություններ վարվել են Հայաստանի անկախացումից ի վեր եւ վերջին շրջանում միայն դրանք հրապարակայնացվել են: Սերժ Սարգսյանը ցանկացած բանակցության համար կարեւոր է համարել ոչ միայն դրված նպատակներին հետամուտ լինելու կամքը, այլեւ այն ժամանակային ու իրավիճակային միջավայրը, որում ընթանում են դրանք' վստահություն հայտնելով, որ այն հայկական կողմի համար բարենպաստ է եղել ' ամրագրելու իր առջեւ դրված նպատակները: Խոսելով նախաստորագրված արձանագրությունների մասին' Նախագահ Սարգսյանը նշել է. «Այո', ես հավատում եմ, որ հնարավոր է նորմալ բանակցել, նորմալ հարաբերություններ ունենալ Թուրքիայի հետ եւ այդ ամենից ոչ միայն չտուժել, այլեւ' օգուտներ քաղել»:

Հանդիպման ավարտից հետո «Հիլթոն» հյուրանոցի սրահում' ի պատիվ Հայաստանի Հանրապետության Նախագահի այցելության, Հայ բարեգործական ընդհանուր միության կողմից տրվել է ընթրիք, որին մասնակցել են ԱՄՆ-ի Արեւմտյան ափի ու Լատինական Ամերիկայի երկրների հայաշատ համայնքների ավելի քան 500 ներկայացուցիչներ: Ընթրիքի սկզբում սրահ են բերվել Հայաստանի Հանրապետության, Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների եւ Կալիֆորնիա նահանգի դրոշները, հնչել են երկու երկրների օրհներգերը:

Դիմելով ընթրիքին մասնակից սփյուռքահայ մեր քույրերին ու եղբայրներին' Հայաստանի Հանրապետության Նախագահն ասել է.

«Սրբազանազա՛ն հայրեր, սիրելի՛ հայրենակիցներ, տիկնա՛յք եւ պարոնա՛յք:

Ողջունում եմ բոլորիդ եւ շնորհակալություն հայտնում այս երեկոն միասին անցկացնելու հնարավորության համար:

Այսօր մենք բավականաչափ արդյունավետ ու կարեւոր քննարկում ծա­վալեցինք, քննության ա­ռանք Հայաստան-Թուրքիա հարաբերություն­ների կար­գավորման ներկա փուլը, դիտարկեցինք հե­ռանկար­ները, վերաամրագրեցինք ազ­գային եր­կարաժամկետ մեր նպատակները: Սա իմ կող­մից նախաձեռնված հա­մա­հայկական ուղեւորու­թյան երրորդ հանգրվանն ու քննարկումն էր, որին մաս­նակցեցին հայորդիներ ԱՄՆ Արեւմտյան ափից եւ Լատինական Ամերիկայի երկրներից:

Պատճառներից մեկը, թե ինչու այսօր «հայ» բառարմատից առաջ ունենք ավելի քան 120 տարբեր երկրների անուններով սկսվող այլ արմատներ (ամերիկահայ, արգենտինահայ, բրազիլահայ եւ այլն),  Թուրքիան է: 19-րդ, 20-րդ դարերի Թուր­քիան: Սակայն ցավը' սեր, ընտանիք, օջախ կորց­նելու ցավը, թերեւս, հազարամ­յակներով է չափ­վում... Բայց այսօր մենք դեռ զղջում չենք տեսնում, ավելին' մեր­ժողա­կանություն ենք տես­նում: Ժա­մա­նակի միջոցով մեր ձայնը ցածրանալու սին սպասում ենք տես­նում: Իզուր: Մեր ցավը խորն է: Մեր կորուստը' անա­­մո­քիչ: Մեր ձայնը' անլռելի: Մեր ոգին՝ անկոտրում: Այս ամենը կա: Բայց պակասող բաներ էլ ունենք: Մեզ շատ է խանգարում թերահավատությունը սեփական ուժերի նկատմամբ:

Այս գեղեցիկ դահլիճում եւ ողջ աշխարհում մեզ բոլորիս մի­ավորում են հայոց իղձերն ու Հայաս­տանի ճակատագիրը, որ ամենաուղղակի կերպով կապված է աշխարհասփյուռ հայության ճակա­տագրի հետ։ Մեր բոլոր մտքերը, ապ­րումները, եր­բեմն զայրույթն ու պոռթկումը, թեժ բանավեճերն ու հան­դարտ քննարկումները, լուռ աշխատանքն ու բողոքի դրսեւորումները մեծ հաշվով ունեն մեկ նպա­տակ՝ տեսնել վաղվա Հայաստանը ավելի հզոր, ավելի գեղեցիկ, ավելի բարեշեն, տեսնել հա­յությունն ավելի համախումբ, ավելի կուռ ու կազմա­կերպված։ Մեզ միավորում են ոչ միայն մեր արմատները, այլեւ ազգային երազանքները։   

Ապագա Հայաստանը լինելու է այնպիսին, ինչպիսին մենք այն կերազենք, կծրագրենք ու կսկսենք կերտել այսօր։ Ալեքսանդր Թամանյանը երազում, ծրագ­րում ու սկսում էր կառուցել համայն հայության մայրաքաղաք Երեւանը։ Հաջորդ սե­րունդներն իսկապես ապրեցին թամանյա­նական քաղաքում։ Իհարկե, ժաման­ակն իր անխուսա­փելի սրբագրումներն արեց, բայց, կրկնում եմ, մենք ապրեցինք այդ քաղաքում։ Նույն վիճակն է այսօր։ Ինչպիսին մենք մեր մտքի ուժով կպատ­կե­րացնենք, այնպիսին էլ կլինի մեր վաղվա երկիրը։ Դրա համար անհրաժեշտ է առաջին հերթին այն հավատը, որ ուներ Թամանյանը. նախ՝ իր, ապա հայության ապագայի հանդեպ։ Ես այստեղ եմ նաեւ նրա համար, որ մենք միասին նորոգենք մեր հավատը սեփական ուժերի եւ գալիքի նկատմամբ»։